"देवमाणूस"

( मध्यवर्ती कल्पना : An elegy of a mad dog या इंग्रजी कवितेवर आधारित )

गाव होतं तसं, छोटं पण समाधानी

होते काही त्यातही, धनी आणि मानी ।

खबर गावाची सारी, येई यांच्या कानी

लोकांचेच भले सदा, असे ध्यानी-मनी ।

महंत एक त्यातही, मानाचा तो मानकरी

डंका गाजे कर्तुत्वाचा, पूजनीय असे जनी ।

शीलवंत तो श्रीरामासम, निष्ठेचा देवव्रत भासे

शौर्याचा पार्थ जणु, औदार्याचा कर्ण दिसे ।

जमती जन सभोती, ऐकण्यास अमृतबोल

एक एक शब्दाला, येई पृथ्वीचे मोल ।

त्याच गावी असे एकटे, अनाथ श्वान वाटेवरले

शोधितसे अन्न-पाणी, उच्छिष्टांवरती ते जगले ।

न त्याला चिंता कसली, न द्वेष अन वैर कुणाशी

सुखे नांदे कळपामधूनी, नाते नसे कोठले जगाशी ।

मंदिराच्या पायरीवरी, बसून राही एकदिनी

येता महंत जवळी, स्वतः मध्येच दंग राही ।

कोण उद्धट, क्षुद्र जीव तो? गर्जे महंत पायरी उतरता

वीज कोसळे श्वानावरी, झेलता लत्ता प्रहार त्याचा ।

पिसाळलेले श्वान भुंके, रस्तो-रस्ती फिरे अनावर

दात रोवी मांसखंडी, आक्रोश उठे सकल जनांवर ।

मृत्यू द्यावा पिसाट श्वाना, गाव बोलले एकमुखी

जीवित राही श्वान जोवरी, 'गाव' कसे होईल सुखी?

शस्त्रे घेउनी गाव धावे, वेधण्यास श्वान पिसाट

भयभीत ते चोहीकडे, शोधितसे जगण्याची वाट ।

पुन्हा एकदा गाठ पडे, पाहूनी श्वान धावी पुढे

बेभान होउनी दात रोवी, भयभीत महंत धुळीत पडे ।

मारा दुष्ट श्वानाला, महाभयंकर पातक त्याचे

नसे क्षमा त्याला आता, मृत्यू हेच संचित साचे ।

विलाप करण्या जमती सारे, महंताभवती करती कडे

हासत उभा तो असे, तथापि श्वान बिचारे मरून पडे ।

काट्यानेच निघतो काटा, विषावर जालीम विष उतारा

निसर्गाची रीत असे, दुर्बळाला नसे जगी थारा ।

अंतरंग जाणी कोण कुणाचे, दुष्ट कोण अन कोण भले

भुलुनी बाह्य रुपाला, अंध होउनी सृष्टी चाले ।