प्रिय सखीस ...

नजरेतली चमक , अन ओठांवरले हसू

गुपित तुझे सखी , कसे जनां मध्ये वाचू ?

शस्त्र लाभले असे, तुज एक अती तीक्ष्ण

जिभेला नच मर्यादा, अविरत चाले क्षणोक्षण ।

कुणावर करू वार? कुणावर रोखू धार?

शोधतेस तू कुणी, निंदण्यास कुणा फार ।

गवसते तुज जेव्हा, मनपसंत सावज

शब्दमात्रे तुझ्या होई, जे घायाळ क्षणोक्षण ।

मग उन्माद तुझा असा, अती अनावर , भयंकर

बंध तोडूनी संयमाचे, बरळसी तू अनिवार ।

पण .., थांब इथे तू, प्रिय सखी गं

सावर तुझा हा, घातकी अविचार ।

आठव तुझीच लाडकी, अशी एक क्षणभर

जपलीस जिला तू, प्राणांहूनी अलवार ।

करील घायाळ अशी, तिज हेच जग जर

रोखशील कसे मग, ते विषारी शर ?

जग हे असे, सजे विविध रंगी

उमगले त्यातले तुज , रंग किती? मज सांगी ...

शब्द असती शस्त्रे, दुधारी त्यांची पात

सांभाळ तू जरा, (न जाणो.. ) देतील तुलाच ते मात ।