..... बाकी सारे ठीक आहे !

आज माझ्या देशात देवा - सारे काही ठीक आहे ...
कुणी गरीब, कंगाल कुणी  - कुणी मात्र श्रीमंत आहेत |

जगण्याच्या लढाईमधे  जनता सारी व्यस्त आहे
महागाई आणि भ्रष्टाचाराने थोडी फार त्रस्त आहे |

रस्त्यांवर चारचाकी, रोज रोज वाढत आहेत
पुला खाली आडोशाला  बेघरांचे जथे आहेत |

पावसाच्या काही सरी नेतात रस्ते पाण्याखाली
जनतेचे  सेवक मात्र मागतात थोडी चिरीमिरी |

बॉम्बस्फोट, टोळीयुद्ध  - सारे  काही सुरळीत आहे
चौकाचौकात भिकारी - त्यांना कायद्याचा धाक आहे |

अणू स्फोट करुन काही - भारत शक्तीशाली होतो
समुद्रातून येउन मृत्यु - रस्त्यांवर थैमान घालतो |

लोकांनाही त्याचे भय -  आता फारसे वाटत नाही
मोठ्या मोठ्या शहरांसाठी - अशा घटना  विशेष नाहीत |

धर्मांधतेची जीत सदा - सहिष्णुता पराजीत आहे
थोडे फार भांडण, तंटे ....
पण बाकी सारे  ठीक आहे |

आज माझ्या देशात देवा
सारे  काही ठीक आहे ...

कुठे पूर  आणि  दुष्काळ   - शेतकर्‍याच्या गळा फास
भेगाळलेल्या जमिनी मधे - माय-लेकराची अश्रुधार |

धान्य कुठे सडते आणि तळमळते कुठे  उपाशी पोर
बेफिकीर  धनदांडगे पण  सामान्यांच्या  जीवा घोर |

चोरांची इथे शिरजोरी - सामान्याला मात्र काठी
बळी तोच कान पिळी - मग कायदे कानून कोणासाठी? 

औषध नाही, डॉक्टर नाहीत - साथीचे सारे रोग आहेत
संशोधन आणि प्रयोगांसाठी  - गिनीपिग्ज् इथे खूप आहेत |

रस्ते नाहीत, शाळा नाहीत - वीज आणि पाणी  नाही
कोणाला तू साकडे घालशील? नशीब तुझे सरळ नाही |

उन, थंडी, वारा, पाऊस - लेकरा, नको रे काही  मागु 
लाल दिव्याच्या गाडीला - उगीच नको बोल लावू |

विठ्ठलाच्या भेटी साठी - वारकरी आसूसलेला
चंद्रभागेचा पान्हा - पण एकदशीला आटलेला |

शिर्डीच्या फकीराला बघ  रेशमाची शाल आहे
सामान्याला वस्त्र नाही ...
पण बाकी  सारे ठीक आहे |

नशिबाने  गांजलेल्या  लोकांचा थोडा क्षोभ आहे
सुख थोडे - दु:ख फार ....
पण बाकी सारे ठीक आहे |

आज माझ्या देशात देवा
सारे काही ठीक आहे ...

वर्षा ऋतु

घन घन घन बरसत 

वर्षा ऋतु आला |

मेघांचे मिरवित थवे 

वर्षा ऋतु आला ||

सर सर सर आल्या सरी 

उमलवित  शहारा |

उसळत , उधळीत वेगे 

वाहती जलधारा ||

लख लख  सौदामिनींचा

नभी  नृत्य सोहळा |

मल्हार धून ऐकूनी ती  

रंगली वसुंधरा ||

पानोपानी उमलुनी 

बहरती तरूलता |

रंग रंगीली फुलपंखी

आमंत्रणे भ्रमराला||

दर्वळे मृदगंध दिशात

पंचप्राण अंकुरला |

सजली हिरवाई लेऊन

चिरयौवना धरा || 

क्षण

क्षण क्षण आयुष्याचा - रंगीबेरंगी स्वप्नांचा

रंगांमधे रंगून सार्‍या - रंग वेगळा जपण्याचा ||

एक क्षण आनंदाचा - मुक्तपणे हसण्याचा            
सौख्याचे चे दान   - घेता घेता देण्याचा ||

                                                                            

एक क्षण दु:खाचा - आगतिक अश्रुंचा
दु:खाचे वार - धीराने सोसण्याचा ||

एक क्षण प्रेमाचा - गंधभरल्या प्रितीचा

मनमुक्त होउन - सजणावरती भाळण्याचा ||

एक क्षण मायेचा - मातृत्वाचा ममतेचा

इवल्या इवल्या पिल्लाला - प्राणांच्या ओंजळीत जपण्याचा ||

एक क्षण रागाचा - वैफल्याचा, त्राग्याचा

अपयशाचे श्रेय - मनोभावे स्विकारण्याचा ||

एक क्षण उद्वेगाचा - खिन्नतेचा , अशांततेचा

मनातले काहूर - समजण्याचा , उमजण्याचा ||

एक क्षण समाधानाचा - सात्विकतेचा, साफल्याचा

कर्तव्याच्या यज्ञात - समिधा अर्पण करण्याचा ||

एक क्षण तृप्तीचा - सार्थकतेचा, साधनेचा

आयुष्याचे देणे  - ईश्वर चरणी वाहण्याचा ||

क्षण क्षण आयुष्याचा - क्षणाक्षणांनी जगण्याचा

कणाकणात मिसळून - एका क्षणी त्यागण्याचा ||

मा फलेषु ...

बोल कोणी बोलून गेला

घाव खोल तो करून गेला |

ओली होती जखम अजूनही

त्यावर वणवा लावून गेला |

थांबविले मी किती दिवसाला

सूर्य नभी चा ढळून गेला |

दाटून आले मेघ नभी

पाऊस दूरवर पडून गेला |

प्राजक्त उभा अंगणी माझ्या

बहर दुज्याला देऊन गेला |

ओंजळीत होती बकुळ सावळी

गंध वाऱ्यावर वाहून गेला |

हसून लपविले किती जरी

थेंब अश्रूचा बोलून गेला |

मा फलेषु कदाचन .......

सखा श्रीहरी सांगून गेला |

गारवा

असंभव सारे
घडोनिया गेले
शहारे उरले
काही फक्त ।

इथे वेदनेचा
उसळे सागर
दाटते काहूर
काळजात ।

तप्त दिनमणी
जाळी आसमंत
जग नाशवंत
आज भासे ।

दाटे अंधःकार
चारही दिशांत
वाटे दिनरात
एकरूपं ।

लागलासे ध्यास
ठायी ठायी भास
गारव्याची आस
मज लागे ।

"देवमाणूस"

( मध्यवर्ती कल्पना : An elegy of a mad dog या इंग्रजी कवितेवर आधारित )

गाव होतं तसं, छोटं पण समाधानी

होते काही त्यातही, धनी आणि मानी ।

खबर गावाची सारी, येई यांच्या कानी

लोकांचेच भले सदा, असे ध्यानी-मनी ।

महंत एक त्यातही, मानाचा तो मानकरी

डंका गाजे कर्तुत्वाचा, पूजनीय असे जनी ।

शीलवंत तो श्रीरामासम, निष्ठेचा देवव्रत भासे

शौर्याचा पार्थ जणु, औदार्याचा कर्ण दिसे ।

जमती जन सभोती, ऐकण्यास अमृतबोल

एक एक शब्दाला, येई पृथ्वीचे मोल ।

त्याच गावी असे एकटे, अनाथ श्वान वाटेवरले

शोधितसे अन्न-पाणी, उच्छिष्टांवरती ते जगले ।

न त्याला चिंता कसली, न द्वेष अन वैर कुणाशी

सुखे नांदे कळपामधूनी, नाते नसे कोठले जगाशी ।

मंदिराच्या पायरीवरी, बसून राही एकदिनी

येता महंत जवळी, स्वतः मध्येच दंग राही ।

कोण उद्धट, क्षुद्र जीव तो? गर्जे महंत पायरी उतरता

वीज कोसळे श्वानावरी, झेलता लत्ता प्रहार त्याचा ।

पिसाळलेले श्वान भुंके, रस्तो-रस्ती फिरे अनावर

दात रोवी मांसखंडी, आक्रोश उठे सकल जनांवर ।

मृत्यू द्यावा पिसाट श्वाना, गाव बोलले एकमुखी

जीवित राही श्वान जोवरी, 'गाव' कसे होईल सुखी?

शस्त्रे घेउनी गाव धावे, वेधण्यास श्वान पिसाट

भयभीत ते चोहीकडे, शोधितसे जगण्याची वाट ।

पुन्हा एकदा गाठ पडे, पाहूनी श्वान धावी पुढे

बेभान होउनी दात रोवी, भयभीत महंत धुळीत पडे ।

मारा दुष्ट श्वानाला, महाभयंकर पातक त्याचे

नसे क्षमा त्याला आता, मृत्यू हेच संचित साचे ।

विलाप करण्या जमती सारे, महंताभवती करती कडे

हासत उभा तो असे, तथापि श्वान बिचारे मरून पडे ।

काट्यानेच निघतो काटा, विषावर जालीम विष उतारा

निसर्गाची रीत असे, दुर्बळाला नसे जगी थारा ।

अंतरंग जाणी कोण कुणाचे, दुष्ट कोण अन कोण भले

भुलुनी बाह्य रुपाला, अंध होउनी सृष्टी चाले ।

झाकोळ ...

                  

पानावर हिरव्या ओल्या
थेंब हळू थरथरतो
आकाशी मेघ काळा
मग दूर दूर जातो ।

लाटांवर सळसळतो
गर्द केशरी वर्ख
अन मनातही उपजतो
आठवांचा विखारी डंख ।

थबकते सांज क्षणभर
निळसर जलाशयावर
हळुवार एक उसासा
निसटतो तप्त धरेतून ।

चमकतो गगनी तारा
अन शीळ घुमवितो वारा
डोळ्यात माझ्या अवचित
झाकोळ कुठुनसा येतो ।

प्रिय सखीस ...

नजरेतली चमक , अन ओठांवरले हसू

गुपित तुझे सखी , कसे जनां मध्ये वाचू ?

शस्त्र लाभले असे, तुज एक अती तीक्ष्ण

जिभेला नच मर्यादा, अविरत चाले क्षणोक्षण ।

कुणावर करू वार? कुणावर रोखू धार?

शोधतेस तू कुणी, निंदण्यास कुणा फार ।

गवसते तुज जेव्हा, मनपसंत सावज

शब्दमात्रे तुझ्या होई, जे घायाळ क्षणोक्षण ।

मग उन्माद तुझा असा, अती अनावर , भयंकर

बंध तोडूनी संयमाचे, बरळसी तू अनिवार ।

पण .., थांब इथे तू, प्रिय सखी गं

सावर तुझा हा, घातकी अविचार ।

आठव तुझीच लाडकी, अशी एक क्षणभर

जपलीस जिला तू, प्राणांहूनी अलवार ।

करील घायाळ अशी, तिज हेच जग जर

रोखशील कसे मग, ते विषारी शर ?

जग हे असे, सजे विविध रंगी

उमगले त्यातले तुज , रंग किती? मज सांगी ...

शब्द असती शस्त्रे, दुधारी त्यांची पात

सांभाळ तू जरा, (न जाणो.. ) देतील तुलाच ते मात ।

सांगून जा ...

सखी सांगूनी जा

काय तुझ्या मनी

हसू लाजरे का

फुले ओठांवरी |

खळी नाजूक गं

खुले गोर्‍या गाली

बट लाडीक ही

कशी रुळे भाळी |

क्षणी तुज गाली

उमटे का लाली

तुझी पापणी का

झुकली ही खाली |

धरेवर नाही

तुझी पाउले ही

नजरेस नाही |

विश्वाचे भान ही |

अशी चालता तु

वळूनी पाहसी

उगा थांबूनी का

पुढेच तु जासी |

रती होउनी तु

विहरसी वनी

सखी सांगूनी जा

काय तुझ्या मनी |

दैवी दान

वेदना ही आज माझी - अंतरीची साद आहे

देह माझा चंदनी अन चित्ती तुझा नाद आहे ।

जगले मी श्वासांसवे - ध्यास तुझाच घेउनी

उमगले अंती आता - श्वास माझा तूच आहे ।

दिवस चालती काळोख - सांगाती घेउनी

रवी-शशी नभी असता अंधाराचे नाव आहे ।

सतत वर्षती अमृतधारा परोपरी धरेवरी

आठवांचा मन्मनी धगधगणारा दाह आहे

वाटेवरी पसरलेली काटेरीच पखरण ही

रंग गंधी फुलाफुलांचा गाव किती दूर आहे ।

चांदण्यांची शुभ्र फुले - वेचियली मी येथे

भंगलेल्या स्वप्नांचा - आज मला शाप आहे ।

डोळ्यांनी या आजही, घात माझा केला

कळले अन् सार्‍यांना - दुः खाचा हा घाव आहे ।

र्‍हुदयीच्या जखमा अशा अलवार मी जपल्या

बोल कशी लावू ? - मम दैवाचे ते दान आहे ।

केव्हा तरी ...

केव्हा तरी असा, साज तुझा थांबलेला

तुटलेल्या तारा तरी, सूर तुझा रेंगाळलेला ।

शब्द थांबले ओठी, जल राहीले नेत्री

स्वर तुझा मायेचा, काळजात दाटलेला ।

सोळा शृंगार माझे, दर्पणी या राहीले

वेणीतील मरवा, तुझ्या श्वासानेच गंधाळलेला ।

मैफिल संपता जासी, निः संग होउनी तु

सैरभैर तुझ्यासाठी, जीव माझा व्याकूळलेला ।

काटा रुते तुझ्या पायी, कळ माझ्या काळजात

 उंबर्‍यात या माझा, पाय कसा थांबलेला ।

गझल

जुळवूनी अक्षरांना - लिहावी  म्हणले गझल|

हिशोब मात्रांचा चुकला - रचता रचता गझल||

लघु-गुरु, अंत्य यमकांना - बसविले मी क्रमात |

अक्षरांच्या ओळी झाल्या - पण हरविली ती गझल ||

उनाड कल्पनांना - काबूत आणताना |

हरले , दमले मी अन् फसली ती गझल ||

रद्दीफ कोणता घेउ ? अर्थ साधणारा ...|

ठरविता न आले .. म्हणून - लिहिलीच नाही गझल ||

बाराखडी गझलेची - वाचता पुन्हा पुन्हा |

समजले असे की मजला .. जमणार नाही गझल ||

काव्य हे असले - उच्च खानदानी |

लिहिणे नकोच आता .. नुसतीच ऐकू गझल ||

अस्तित्व

ओझे किती युगांचे

साचले या अंतरी

वंचना सात जन्मांची

साहीली तुजसाठी |

पायधूळ ही तुझी

घेतली मी मस्तकी

जाण तुज नसे जराही

माझीया अस्तित्वाची |

तोडिली मग बंधने

झुगारली सारी नाती

पंखात बळ माझ्या

होतेच घेण्या भरारी |

मनमुक्त मी आकाशी

पायतळी ही धरती

नजरेत तुझ्या होती

तीच आदीम आसक्ती |

मज नकोत ते तराणे

अन् रीतीचे उखाणे

प्रितीची गंधगाणी

ते उसासे, ते रडणे |

न येणे मी परतुनी

तुजसाठी, तुजपाशी

राहशील आता तु रे

माझीया चरणांपाशी |

तुझी आठवण ...

अवचित अशा वळणावरती

शुभ्र प्रकाशी तारकांच्या

लक्ष फुलांच्या मोहोरातून

बहरते तुझी आठवण |

सळसळणार्‍या पानांच्या

मउशार सावली मधे

मंद - धुंद वार्‍यासवे

झंकारते तुझी आठवण |

झुळझुळणार्‍या पाण्याच्या

झिरपणार्‍या गारव्यामधे

हळूवार शहार्‍यातून

मोहरते तुझी आठवण |

हिरव्या नाजूक तृणांकुरांवर

डोलणार्‍या फुलांमधून

गंधभरल्या सांजवेळी

साद देते तुझी आठवण |

चांदणे शिंपीत जाशी ....

[शब्द गंध : --  चांदणे  शिंपीत जाशी , सीमा , गवाक्ष (खिडकी ) ]

दरवळे अनामिक गंध

मातीच्या कणांतूनी

उमलती अनोखे रंग

आकाशी मेघातूनी |

रुणझुणती पैंजणे

चालता तू कामिनी

मदिर संगीत वाहे

मंद मंद वार्‍यातूनी |

ओंजळीत तु शुभ्रफुले

घेउनी चांदण्यांची

सांग सखे एकदाच गं

का चांदणे शिंपीत जाशी ? ||

मदभरी ही रात जागी

धुंद या दिशा दिशा

साद देई तुला मला

हा पौर्णिमेचा चांदवा |

चांदण्यात या रुपेरी

तुझ्या रुपाची मोहीनी

कसा संयमी राहू मी

या यौवनाच्या मैफिली ? |

मोहवी मज क्षणोक्षणी

ही लखलखणारी चांदणी

सांग सखे एकदाच गं

का चांदणे शिंपीत जाशी ...? ||

र्‍हुदयी या उसळती

भावनांचे पूर हे

आभाळीचे मेघ जणू

मनात माझ्या दाटले |

उमलते हळूवार काही

मी न ते ही जाणले

स्वप्न माझे सत्यातही

अलवार जपूनी ठेविले |

जरी रेखिली सीमा

दोघात अपुल्या तु अशी

मग, सांग सखे तरीही का गं

चांदणे शिंपीत जाशी ...? ||

भारलेला आसमंत हा

भारलेले गगन निळे

हात तुझा घेउन हाती

गाउ देत ना हे तराणे |

अशी ये तु जवळी माझ्या

धुंदावतो गंधीत वारा

स्पर्श हा साद देई

समजून घे ना तु इशारा |

क्षितीजाच्या त्या गवाक्षी

रविकिरणांची जाग अशी

पण सांग सखे, अजूनी का गं

चांदणे शिंपीत जाशी ? ||