काळोखाच्या गाभारी

भग्नं राऊळी - उभी सावळी ।

देवरायाची मूर्त आगळी ।

कुणी प्रवासी ना  वाटसरूही ।

विसावलेला तिथे जरी ॥

नसे धूप  नसे आरती।

नाही पूजा,  मंत्र पठण । 

दर्वळत नाहीत पुष्पमाळा ।

किणकिणती ना  नाजूक कंकण ॥ 

गर्द तरुच्या  छायेमध्ये ।

कळस जरासा उगाच चमके । 

फडफडत्या पंखांची नक्षी ।

कधी नभावर अलगद उमटे ॥

सूर्यबिंब ढळे अस्ताचली ।

वेढून घेती संध्याछाया ।

रानोमाळी दाटून येई ।

भय जागवी काजळमाया ॥ 

दूरदूरच्या नील नभावरी ।

शुभ्र चांदणी चमके न्यारी ।

कुणी अनामिक ठेवून गेला ।

एकच पणती या गाभारी ॥