माया

निर्जन अंधाऱ्या 

    पायवाटेवर 

अडखळले होते 

पाऊल जेव्हा 

मनोमनी गुंजत होती 

फक्त तुझीच 

आश्वासक साद ॥ 

काजळलेल्या दिशांतून 

कोंदटलेल्या अवकाशात 

अनोळखी मार्ग शोधताना 

आधार होता 

एकाकी शुभ्रप्रकाशी 

तेजाळलेल्या तारकेचा  ॥ 

बेदरकार वाऱ्याने 

उन्मळून पडलेले 

विराट वृक्ष पाहताना 

कोवळ्या दुर्बळ तृणपात्यांनी 

सोडली नव्हती 

कधीच साथ ॥ 

म्हणून तर ...

या वादळवाऱ्यात 

आणि अनावर कोलाहलात, 

 संपत नाहीये अजूनही

    माझे असणे 

ही तर तुझीच माया - ॥