नभ दाटलं ...

नभ दाटलं दाटलं
तेज झाकलं झाकलं
जलदांच्या भारानं
आभाळ ही वाकलं ।

डुले गवताची पात
रुजुनीया धरतीत
घेउनीया नजरेतं
स्वप्नं पहिलं-वहिलं ।

 धावे  बेभान हा वारा
गावातूनं, रानातूनं
लाल, काळ्या धुळीनं
विश्वं सारं कोंदलं ।

नादावल्या दिशा दाही
धरतीही आसावली
बीज तिच्या गर्भात
तेज जणू साचलं ।

दीप सारे मालवले
पक्षी जाई घरट्यास
वरुणाच्या चाहूलीनं
चित्त धरेचं भारलं ।

झर झर बरसती
थेंब टपोरे मोती
उतरुनी अलगद
अंग भुईचं भिजलं ।

कोंब हिरवा इवला
पाही मान उंचवून
विश्वाच्या या पटावर
चित्र सुखाचं रेखलं ।

सहवास !

मधुर शितल रात्री
चांदणे बरसते दारी
दरवळे मंद सुवास
हा ..., तुझा सहवास ।

बासरीचा मोहक सूर
राधेचे हरले भान
गोकुळी रंगीला रास
तुझाच रे, तुझा सहवास ।

उसळे फेस चषकातून
अंगी मादक धून
धुंद लयीतला श्वास
तुझाच रे, तुझा सहवास ।

उमले नवी एक आस
सत्य असे की भास
...... हा तुझा सहवास
तुझाच रे, तुझा सहवास ।

बकुळ फुला रे ....

बकुळ फुला रे बकुळ फुला

गंध तुझा दे गंध मला 

मधुगंध तो लेउनी 

धुंद होऊ दे धुंद मला ।

न दिसे मज वाट

चहूकडे अंधः कार

साथ तुझी सदा 

लाभू दे मला ।

कळले नाही कधी

सरले सुख कसे

तुज सवे दुः ख माझे

विसरू दे मला ।

खिन्न उदासी मनी

एकाकी दिनराती

 कोमल तव स्पर्शाने

हर्ष लाभू दे मला ।

न उरले जे या

जीवनी मजपाशी

तुजसवे ते सारे

घेऊ देत  मला ।

न सोबती मज कोणी

न साद कोणी देई

जीवनाचे गीत  गाउ दे

 तुझ्यासवे मला ।

शुष्क या जगती

जरी निष्पर्ण जीवनवेल

तुजपरी वाळल्यावरी

गंधीत होऊ दे मला ।

बकुळ फुला रे बकुळ फुला

गंध तुझा दे गंध मला ।

( हिंदी कविता )

(३) सांझ  सवेरें ..

तिनके की कश्ती 

बुंदोंकी लहरें 

सपनोंकी मैफील 

सांझ   - सवेरें ||

कहीं धूप खिलती 

कही छॉव ठंडी 

बहारों के मौसम 

साथी हमारें |

उंचे ये पर्बत 

नदिया ये चंचल

पेडों के सायें 

कारवॉ हमारे ||

पंछीयों का गुंजन 

बादलोंका आंगन 

चंदा की रोशनी 

सहारे  हमारे ||

मिलती है जमिं

आसमॉ से जहॉ 

वही है कहीं 

आशियॉ हमारे ||

हम तुम हो साथ 

बनें राह मंझील 

और दिन जिंदगी के 

गुलीस्तॉ हमारे || 

( हिंदी कविता )

(२)  

झुकाया सिर उनके 

सजदें में हमनें |

जमाना कहें सितम 

ये सितम किया हमनें ||

दुआ मांगी खुदासे 

आपके लिए |

आपही खुदा हैं

नहीं जाना ये हमने || 

आपकी मुस्कान पें 

मुस्कुराए हम |

आप ही के गम में

आसू  बहाए हमनें ||

बाजारमें हुए निलाम

कुछ न कहा हमनें |

खरिदारोंको गुलाम होते

देखा था हमने ||

( हिंदी कविता )

(१)  दूर तक .. 

रात की काली स्याही  |

बिखरी थी  दूर तक |

नजर में मगर थी नहीं 

कोई शमा दूर तक ||

फैले थे सायें 

राहों और फिजाओं में |

न आवाज सुनी कहीं से

न रोशनी थी दूर तक ||

रास्तें मुडतें रहें 

और हम चलतें रहें |

साथ साथ चलते रहें 

जमिं-आसमान दूर तक ||

लहरें हैं आनी - जानी 

किनारा है  वहीं |

घरोंदे थे रेत के 

बह गयें दूर तक ||

डूब रहीं थी भॅवर में 

नैया जब हमारी |

अपनोंके साये भी 

देखे थे दूर तक ||

श्वास

भोवंडे वादळवारा भोवताली 

आधार निसटूनी जाय   दि: काली | 

उसवतो प्राण येथ ठाई ठाई 

नशीबाची का सदाच हार होई ? ||

न व्हावे कधी शरणांगत, परी हट्ट जन्मजात 

मग थांबून राही श्वास श्वास अंतरात ||

अडखळे पाऊल जरी का अंधारात 

दैवाची मात  सलते अजुनी  काळजात |

प्रतिबिंबे होती जरी ओळखीची मनात 

पाहता रूप ते  भिन्न दिसे दर्पणात ||

न व्हावे कधी शरणांगत, परी  हट्ट जन्मजात 

मग थांबून राही श्वास श्वास अंतरात ||

दिनमणी  डहूळे डोह अग्नीचा तप्त 

भेगाळते भूमी होऊनी श्रान्त, क्लान्त |

आकळेना काही , दिशा दिशा संभ्रमात 

भासते आता इथेच होणे जिवान्त ||

न व्हावे कधी शरणांगत, परी हट्ट जन्मजात 

मग थांबून राही श्वास श्वास अंतरात ||


चालताना कधी थकलेला हा जीव 

साहले अगणित क्रूर जिव्हारी घाव |

भिरभिरती शुष्क पर्णे शोधती गाव 

विराण माळावर घेत सावलीचा ठाव ||

न व्हावे कधी शरणांगत, परी हट्ट जन्मजात 

मग थांबून राही श्वास श्वास अंतरात ||

विहरती विरल  माथ्यावरती मेघ 

सावल्या नभीच्या धरेवर लावती रिघ |

रोखूनी तापल्या किरणांचा आवेग 

काळोखी उमटे हळूवार प्रकाशी रेघ ||

न व्हावे कधी शरणांगत, परी हट्ट जन्मजात 

मग थांबून राही श्वास श्वास अंतरात ||