ती

अशीच एकदा, मला ती दिसली
बरीचशी माझ्यासारखी, 
पण तरीही खूप वेगळी

तिला विचारलं मी,
कुठून आलीस? आणि आता
कुठे चाललीस?

गाव तुझं तुला, आहे का माहिती ?
ही वाट तुझ्या, आहे का ओळखीची ?

माझ्या प्रश्नांवर, ती फक्त हसली
चमकणार्‍या डोळ्यांनी
माझ्याकडे पहात राहिली

तीच्या उत्तराची मग,
मी वाट नाही पाहिली
घर गाठायची,
आता होती मला घाई

घर माझं होतं दूर
मग निघाले पुढे तशी
वाट ही होती अवघड
पण, पायाखालची

रस्त्यावरची माती, तशी ओळखीची
अन उन्हाची तलखी, ... रोजची सवयीची

रणरणतं ऊन, आणि निष्पर्ण वृक्ष
पण ती वाट होती माझ्या घराची

उन्हाचं त्या मला, काहीच नाही वाटलं
अन झाडांचं काय?
मला कुठे थांबायचं होतं त्यांच्या सावलीत?

चालता चालता वळले
पाहते, तर ... ती
नि:शब्दपणे, तापलेल्या मातीत उभी

मी म्हणलं, कोण गं तू?
अन अशी का पाठराखणी, करते आहेस माझी?

परत ती हसली,
पण या वेळी मात्रं बोलली
"ओळखलं नाहीस का?"
मला ती म्हणाली

मी म्हणजे तर तूच
कालची, परवाची ... त्याच्याही आधीची
पण तूच ती
बघ पटते का ओळख तुझी?
का या निर्जन वाटेवर, विसरलीस ओळख स्वतःची ?

मग मी म्हणलं, "मी जर तू....
तर तू कालची, काल तर कालच संपला,
मग आज तू इथे कशी?"

ती खळखळून हसली...
डोळ्यातलं चांदणं चेहर्‍यावर घेऊन बोलली,
"तुझ्यासाठी.... फक्त तुझ्यासाठी "

या अवघड वाटेवर, नाही तुला कुठे सावली
मग मी म्हणलं, मीच होते, --तुझी पाठराखीण!

मग मीही हसले, तिला म्हणाले
कशी विसरले मी ओळख तुझी?
तू तर माझ्या जीवाची सखी

तू आहेस, म्हणून चालू शकते अजून
कोणी बरोबर येवो, न येवो..
घर नक्की गाठायचं, असं पक्कं ठरवून

वाटेवरच्या वळणांना, उगीच नाही घाबरायचं
ती वळत राहिली ... तरी आपण सरळ जायचं

आलीस तू सोबत आता,
नाही कुणासाठी थांबायचं
हाक दिली कुणी तरी,
परत नाही फिरायचं

मग माझा हात, ती घेऊन म्हणाली हाती
"चल तर मग,
अजून खूप दूरपर्यंत .. वाट आहे चालायची"

चांदणे

गर्भरेशमी रात्रीस या, सुगंध चांदण्याचे
भारल्या मनात माझ्या, तरंग चांदण्याचे ।

लाभले मज ईश्वरी दान आनंदाचे
चालते हाती घेउनी हात चांदण्याचे ।

चालती छाया सांभाळूनी ओझे संचिताचे
जागवी माया नाते मन्मनी माझे चांदण्याचे ।

भाववृक्ष सळसळे, वाजे पाऊल मदनाचे
नीरव शांततेत घुमती नाद चांदण्याचे ।

थरथरती ओल्या पानी दवबिंदू स्वप्नांचे
उसळती मनी अनावर सिंधू चांदण्याचे ।

गुंजत राही रानीवनी गीत काजव्यांचे
उजळती काळरात्री दीप चांदण्याचे ।

गवसले वाटेवर ह्या गूढ जीवनाचे
उमगले हलके हलके गूज चांदण्याचे ।

खेळी

खेळी असे ही .. अनोखीच भारी
कुणाची होई जीत .. कुणी मात घेई ।

उडे येथ धुरळा .. मता-मतांचा सारा
घोषणा, वचने तर .. कुठे जाहीरनामा ।

पंचवार्षिक भेटी .. जन मेळावे हे
अवसान मोठेच .. पण घोटलेले ।

हार, फुले सजती .. संगे पंचारती
पदयात्रेची ही .. योजना आखलेली ।

सुहास्य मुखावर.. हात जोडलेले
किंचित झुकवी माथा .. ज्येष्ठांपुढे ।

मागणे एकच याचे.. मतदारांपुढती
सेवेची संधी पुनः.. एकवार द्यावी ।

निवडूनी येता मग .. आहेच दिल्ली
गृहशांती होउनी .. मिळे परदेशवारी ।

गाडी ही असेल .. लाल दिव्यांची
नोकर, शोफर .. आणि सशस्त्र प्रहरी ।

उद्घाटने, भाषणे.. प्रीती-भोजने
सप्रेम भेटींची .. करू नीट विभाजने ।

कौल जनतेचा .. मिळवला आम्ही
करून घ्यावी बेगमी .. आयुष्यभराची ।

न उरे समय जराही .. मग जनतेसाठी
अन्न, वीज, पाणी .. अशा क्षुद्र प्रश्नांसाठी ।

करावी जनतेने.. आमची पाठराखणी
तयांचे भलेच.. होईल अंतीम नक्की ।

करावी कशाला त्यांनी .. चिंता स्वार्थाची
उन्नतीस देशाच्या .. गरज असे त्यागाची ।

करावा जनतेने त्याग .. लुटावी नेत्याने बाग
श्रमविभागणी अशी .. करूया मनजोगी ।

शुभ दीपावली !!!!

घनदाट तमाच्या तीरी
तेजाच्या लक्ष ओळी ||

नाजूक, मोहक ज्योती
आसमंत उजळती |

प्रकाश सुखाचा देती
आकाशदीप घरोघरी |

रंग रांगोळीचे खुलती 
येई आनंदा भरती |

पखरण फुलांची जणू
मीलन रंग-गंधां चे |

हास्याचा नाद भरे
घराघरातून --मनामनातून |

वर्षा सुख-समृद्धी ची
करी आपल्या जीवनी |

दु:ख, दैन्य दूर सारे
ही दिवाळी ... ही दिवाळी ||

ऋतुरंग

रानात पसरे गंध
मातीचा ओला धुंद
उमलती कळ्या कळ्या
भ्रमर होई बेधुंद

पानोपानी थेंब टपोरे
चमकती रेशमी किरणे
फांदीवरी हलके हलके
विसावलेले पंख

तृणांकुरी नाजूक हिरव्या
पसरती रंग पिसारे
मनास मोही गेंद फुलांचे
विखूरती मधुगंध

मयुराची साद येई
अंग - रंग उमलूनी
सुरेल गाती पक्षी
नदीतील उसळे पाणी

गगनी इंद्रधनूच्या
सप्तरंगांच्या कमानी
रंगीत गंधीत धरणी
अभाळी उमटे लाली

जीवनरेषा

उध्वस्त मनाची शकले विखूरलेली सारी
रिक्त होउनी एकटी उभी मृत्युच्या दारी ।

मृत्यू ही नव्हता राजी नेण्यास मज सांगाती
दशदिशा झाकोळल्या , छाया न दिसे मागुती ।

कडकडती सौदामिनी, गर्जती मेघ भारी
आसरा न उरला कोठे, दुनीया होतसे वैरी ।

प्रलयाची ही रात्र , उसळती गर्जत लाटा
शोधिल्या मी किती पण अंधारलेल्या वाटा ।

पिसाट वारा भोवंडे, नाद करी भयंकर
तांडव करी स्मशानी, जटाधर शिव शुभंकर ।

थरथरती ज्योती , उमलते मनी आशा
शमता वादळ सारे ओढ लावी जीवनरेषा ।

वारा

भंगलेल्या स्वप्नांचे चहूकडे रंग उधळी वारा
स्मरणांच्या चाहूलीने बेभान हा वारा ।

रेतीच्या कणांमध्ये सामावे जन्म सारा
कणकण जोडते मी, विखरून जाई वारा ।

तेजाळतो नभांगणी, शुभ्रप्रकाशी तारा
अंधः कार वेढून घेई, शांतवी दीप तो वारा ।

पखरा रे ऐक हाक ही देई आसमंत सारा
मोडेल मायेचे घरटे, अनावर हा वारा ।

ओढ लावीते जीवन येता सामोरा किनारा
तांडव करितो मृत्युसंगे पिसाटलेला वारा ।