शारद ऋतु !

दरवळतो फुलुनी केवडा 

घमघमतो चाफा हिरवा 

रानजाई फुलवित-झुलवित

येई ॠतु शारद बरवा |

उमलती पुष्पे किती 

चमकती लक्ष काजवे |

हळूवार जललहरींना 

खळखळणारा नाद नवा ||

असा मोरपिशी  गारवा 

छेडी मदीर मारवा |

सळसळ नाजूक पानोपानी 

घुमे रानात पारवा ||

गंधीत ही रात्र जागी 

धुंदीत या दिशादिशा |

मदभरी थंडी गुलाबी 

उमलवी शहारा नवा ||

वाजवी तु मंजुळ पावा 

झुले गर्द हिरवा रावा |

रस-रंग, स्वर-गंधी हा 

कुणी कुणा नजराणा द्यावा ||

गीत तुझे स्पंदनी 

स्वप्न तुझे लोचनी |

स्पर्श तुझा साद देई 

हाती तुझाच हात हवा ||

शुभ्र तेजाळ चांदवा 

मंद मंद ही हवा | 

मार्गावरी या माझीया

चांदण्याचा भास नवा ||

निशाण

हिमगिरीच्या धवल शिखरावर
फडफडणारे तिरंगी निशाण ...

त्याच्या वाटेवर शिंपले आहेत
रक्ताचे सडे ..
उधळले गेले आहे
सुवासिनींचे कुंकु ...

त्याचा लालस केशरी रंग
जाणवतो अजून नजरेला

मरणाची भिती , शिकवलीच नाही कुणी
बर्फाच्छादित वाटांवरुन चालताना
आठवले नाहीत कधीच आपले संसार

मातृभूमिच्या काळजात
खुपसलेल्या खंजिराची कळ
उठते आहे  मस्तकात
तळपत्या तेगीचा निर्धार
रुतला आहे  मनामनात

कुठुन, कधी आणि किती येतील ते
आणि पडेल काळाचे जाळे
सांगता येत नाही काहीच
समोरुन येतील ,
कि पाठीवर करतील वार
हे ही ठाऊक नाही

अंतरी आहे फक्त  एकच जाणीव
जपायचे आहे हे निशाण
प्राणांची ओंझळ करुन

त्याच्या भोवती घोंघावणारे
अमंगल वारे,
त्याला वेढणारे ते
अभद्र कडे,
दूर करण्यासाठी
झुंजायचे आहे अथक

त्याच्यासाठी जगायचे,
मरायचे ही त्याच्यासाठीच

जेव्हा कोसळतील
श्वासाचे बांध आणि
 जळेल देहाची समिधा
या रणयज्ञात

तेव्हा सांगतील माझी मुलं ..
आणि पूर्वज सुद्धा -
अभिमानाने ....

"इथे वाहणार्‍या रक्त नद्यात
वाहतो  एक थेंब आमचा
या निशाणात मिसळले आहे
आम्ही आमचेही रक्त"

मग,  गुंजतील या अवकाशात
आनंदाचे पडघम
उठतील तृप्तीचे तरंग
या रक्तरंगी हिमनद्यांवर
होईल  जयजयकार
मनमुक्त  कंठातून
येतील हजारो वीर
सरसावून आपले बाहू
आणि  राहील निरंतर
या निशाणाची शान
अभेद्य , अभंग ..

म्हणी ...

दिसे ना मुसळ डोळ्यात आपल्या

दुज्या नेत्री कुसळ शोधी |

झाकलेलीच राहो मुठ ती 

आहे सव्वा लाखाची ||

परोपकार करण्या साठी

ठेवी तुळशीपत्र हलवाया घरी |

आयजीच्या जीवावर बायजी उदार  

म्हणू नका हो काढून खोडी ||

देवळाच्या पेटीत टाकतो 

लॉकर मधल्या कोर्‍या नोटा |

दाम करी काम जाण तू 

महामंत्र हा नसे खोटा ||

आहे मी पाषाण खरा पण 

लोका सांगेन ब्रम्हज्ञान |

आधी कळस , मग पाया 

पोकळ वाशाची भलतीच शान ||

पूर्णत्वाचे आम्हा वावडे 

हत्ती जाउन शेपुट उरले |

सांगू किती? शिकवू किती?

कुत्र्याचे शेपुट .. वाकडे ते वाकडेच ||