"अजूनी अंबरात --"

हसर्‍या नाजूक कळ्या किती

कोमेजून गेल्या |

पर्णभार वृक्षाचाही

गळोनिया गेला |

निमाल्या उसळत्या लाटा

काजळला किनारा |

डोंगरासही सावल्यांचे

भय वाटे आता |

वार्‍याच्या चुकार लहरीस

सांगे तृणपात |

नक्षत्रांची गाज आहे

अजूनी अंबरात ||

धगधगता दिनमणी तो

सागरी बुडाला |

असीम जलराशीवरी

अंधार्‍या छाया |

अनवट वाटा क्षितीजावरती

विरुनिया गेल्या |

वादळाच्या खूणा उमटल्या

धरतीवर ओल्या |

दीपस्तंभीचा प्रकाश सांगे

त्या काळोखात |

नक्षत्रांची गाज आहे

अजूनी अंबरात ||

धागा धागा उसवित विरले

अंधारे जाळे |

प्राची वरुनी दूर जाती

मेघ ही काळे |

पूर्वेच्या प्रांगणी शिंपिले

केशराचे सडे |

सोनसळी स्वप्न धरेचे

हळूवार उलगडे |

रविकिरणांचे भाट सांगती

गात आसमंतात |

नक्षत्रांची गाज आहे

अजूनी अंबरात ||

लबाड

त्या असह्य गर्दीतून वाट काढताना
दिसला एक ओळखीचा चेहरा..

कोंदटलेल्या हवेत --
हळूवार झुळूक यावी तसा
दोघांच्या चेहऱ्यावर स्मित

अन गर्दीचाही विसरच पडला
लांबच लांब रस्ता मग,

चार पावलातच संपला
कोसळणाऱ्या पावसात तिने
छत्री उघडली नाही
वाजणाऱ्या मोबाईल चे भान
त्यालाही राहिले नाही
रोजचा दिवस आता
रोजच नवीन व्हायचा
परफ्यूम आणि गजर्‍या विनाच
सुगंध मनात रेंगाळायचा
दिवस - महिने सरले
आणि वर्षे ही उलटली
तिची - त्याची साथ सोबत

अतूटच राहिली
एक दिवस मात्र ---
त्याच्या बरोबर कोणी आले
मग तिला पाहून त्याने

न पाहिलेसे केले
त्या असह्य गर्दीत

ती आता घुसमटते
अपमानाचे कढ जिरवित

तिची वाट चालते
रस्ता तिचा आता

लवकर संपत नाही
मुसळधार पाऊसही
तिला भिजवत नाही
अशातच एकदिवस पुन्हा
दिसला तिला तोच चेहरा
ओठांवर स्मित अन्
हाती मोगर्‍याचा गजरा
डोळ्यांमध्ये तेच आर्जव

ओसंडलेले
तिच्यासाठीच जणू त्याचे

पाऊल थांबलेले
पाहून त्याला, तिला कळले

कसलेसे ते मळभ सरले
न कळलेले कोडे आता

नकळताच उलगडले
एक क्षण पाहून त्याला

तिला अनोळखीच वाटले
डोळ्यातील पाणी परतवत
मग पाऊल तिने उचलले
आजच तर तिला त्याची
खरी ओळख पटली होती
तो तर एक लबाड
खूणगाठ मनी घातली होती